Ervaring van Titus Al, 2022

Als leraar Nederlands wist ik het wel: wilde ik leerlingen van de vierde klas en hoger laten ervaren dat lezen boeiend kan zijn en iets met je kan doen, dan moest ik “coming of age”-verhalen uitkiezen. Liefst geschreven in de ik-vorm en “waar gebeurd”. Toen ik “Van zestien tot zo-even” had gezien, besloot ik bij wijze van introductie van mijn leerlingen in de literatuur, Bas Maassen op school uit te nodigen om daar zijn voorstelling te spelen. Ik zou de docent Culturele en Kunstzinnige Vorming adviseren om dit stukje muziektheater als aanbevolen culturele activiteit te promoten, en ik zou het, voorzien van een klassengesprek en een aanvullende opdracht, goedkeuren als nummer voor “de lijst”. Helaas gooide Corona roet in het eten, maar nu zijn er nieuwe kansen.
“Alles” zit erin. Van woordspelingen tot pure poëzie, een heuse verhaallijn, subtiele verwijzingen naar de literaire “canon” en de “klassieke” muziek, humor en verrassing, soms een moment van ontroering, gesproken tekst, knappe zang met een mooie stem, overtuigend pianospel en een verbijsterende scène met soort éénpersoonsorkest. Een podium en een goed gestemde piano: dat is alles wat Bas nodig heeft om zijn publiek gedurende meer dan een uur te boeien. Na afloop verbaasde ik me over het schijnbare gemak waarmee Bas Maassen speelt, spreekt, zingt en begeleidt. Bas is jong genoeg om dicht bij de leerlingen te staan, en rijp genoeg om ook bij volwassenen geloofwaardig over te komen. Het vallen en opstaan dat bij de overgang van kind naar (jong)volwassene hoort, herinnerde mij herhaaldelijk aan mijn eigen verleden en de voorstelling hielp mij om daar met een grote glimlach en een beetje meewarig op terug te kijken. Ik denk dat veel leerlingen “Van zestien tot zo-even” met even veel plezier als een inkijkje in hun nabije toekomst zullen ervaren. Ook leuk voor hun ouders trouwens….